Dodentocht, het leven heel even in 3D
Dromen – Durven – Doen!
Na een maandenlange voorbereiding met heel veel amusement, gelach, plezier, genot, planning en vertier, … stond, na de nacht van de maan, ineens de allergrootste uitdaging voor de deur:
Dé Dodentocht in Bornem
We hebben hem binnengelaten.
Hieronder volgt het verhaal.
3 Dagen voor de tocht komt team Oscar en de walkers nog eens samen in ‘t kleinste maar meest gezellige café van Vlaanderen om de laatste voetstappen te bespreken. Er wordt gezeverd, gedronken en veel over het heengaan gefantaseerd. Er hangt ‘n gezonde nervositeit en lijkengeur in de lucht die de komende dagen bijna alle deelnemers-deelneemsters zal blijven achtervolgen. De laatste as dooft, iedereen pikt z’n knapzak en z’n nummer op, netjes klaargezet door de cafébaas.
De deur wordt dichtgetrokken.
Op D-Day (in ons geval Dodentocht-dag) staat de team-bus klaar.
Jochen (ploegleider in de volgwagen ) en Katrijn (planner-stapster-ennogheelveelmeer) zorgen dat alle rugzakken worden geladen, dat er voldoende voorraad aanwezig is, stopplaatsen worden afgesproken, nachtkleding (geen japonnen), wat extra druivensuiker en EHBO mee de wagen in gaan.
De sfeer zit goed, de overgebleven teamleden, nu nog springlevend, zijn klaar voor hun helse onderneming – 100 km stappen.
Teamgenoot Daniel moet om gezondheidsredenen de tocht vanuit de zetel volgen, Anja haakte de laatste week om privéredenen nog af en ook boegbeeld Oscar mocht helaas niet aan de tocht beginnen van het lijkencomité. (beestig he ?)
Met z’n 9-en (Katrijn, Sandra, An, Sylvie, Linda, Wim, Chris, Stoof en …Kurt – een vriend van Chris die samen met ons wil sterven) stappen we richting vertrek, de abdij van Bornem
Nog een paar 100m wandelen, wat schaduw zoeken en dan wachten tot de Paster om 21u z’n klokkenspel boven haalt.
Precies om 9u Pm., Bornem komt in beweging. Het is echter Saartje Vandendriessche die met de dodenklok begint te spelen. Ondertussen worden wij naar de controlezone geleid. (rug)Zakken worden gecheckt, niet onbelangrijk na al die aanslagen van de afgelopen maanden.
Al denk ik (Stoof) persoonlijk dat een zelfmoordterrorist hier niet veel eer kan komen opstrijken – doden vallen hier alleen vanzelf.
Eerste scan is een feit. De stad aan de Schelde leeft. Iedereen ligt op straat. Rijen dikke mensenmassa aan de VIP-tent. Ontelbare dj’s zwieren hun beste hits op de mengtafel (van Live is Life tot Death Metal, van afscheid nemen bestaat niet (Marco Borsato) tot de meeste dromen zijn bedrog (ook Borsato). Tuinen zitten vol, de wegen versierd, alle kerkhoven verlicht. Alleen maar levendige, vrolijke mensen, genietend van cava, bier en buren…
We maken een lus rond Bornem, zien de lichtjes van de Schelde en verdwalen na 20km opnieuw in de straten van Bornem.
Ondertussen blijven er nog enkelingen over in het centrum, meer dood dan levend, het gerstenat heeft op die 4 uur tijd lelijk huisgehouden.
We zijn middernacht gepasseerd. Het parcours leidt ons langs bos en andere dorpskernen, stuk voor stuk zwarte pareltjes in het landschap, de ambiance blijft.
We zien heel veel gezelligheid, kleine kaarsjes, spandoeken, onnoemelijk veel aanmoedigingen voor deze zware tocht.
Tijd om schaapjes te tellen hebben we niet, ook al zien ze wel vaker naast het parcours lopen.
Na 30 km voelt Wim zich onwel. Er liggen 2 vechtende rijsttaarten op z’n maag. Hoog tijd om die ruzie te stoppen. We duiken de Rode Kruispost van Ruisbroek binnen maar z’n laatste blik laat me vermoeden dat ze die knokpartij daar niet meteen gaan kunnen stoppen. Ik laat een bezorgd gezicht achter bij de dokter. Jullie moeten door rees nog in zijn stem, toen de dokter verder z’n conflictsituatie onderzocht…
We trekken met z’n 8-en verder. Het zwaarste deel van de tocht komt eraan.
De eersten (ultralopers) hebben de eindmeet al bereikt – dit volledig ter zijde.
Van km 33 naar Den Duvel op 42 km en dan meteen door naar Palm op 52 km.
De eigenlijke dodentocht kan beginnen.
Hier voelen mensen de eerste vlammetjes in hun schoenen…
De deur van de hel staat op een kier. De Duivel zet de achtervolging in.
We wandelen verder onder ‘t wakend oog van de Grote Beer. Talloze vallende sterren, zo’n 78 per uur als we het weerbericht van Frank Deboosere en Valerie Thijs mogen geloven. En inderdaad…regelmatig flitst er eentje voor onze neus voorbij.
We doen dan meteen met z’n allen een mooie wens (u raadt nooit wat die inhoud was – zonder te veralgemenen)
De vrouwen duiken regelmatig het bos in, ook de maïs wordt flink besproeid. (Beste lezer, denk even na voor u nog popcorn eet, het is belangrijk)
Aan de Duvel vernemen we dat Wim’s dokter een heldendaad heeft verricht. Hij heeft vrede in het rijstveld gebracht. Wim loopt ondertussen een tiental minuten voor ons uit en deze voorsprong zal alleen maar vergroten.
Net voor de Palm passeren we de plaat van 50 km. Er worden wat kiekjes gemaakt van de mijlpaal op weg naar de hel. De meesten onder ons zijn nooit verder geweest dan deze afstand.
Vanaf hier kan meteen ook het aftellen beginnen. Al wat nu komt is voor Oscar en z’n walkers (de meesten) onbekend terrein, gewaagd en nu al een overwinning.
2 km verder, zien we de eerste palmbakken verschijnen. Het boerenpaard in ons staat op. De omgeving ruikt naar een mengelmoes van zweet, lijkengeur, gerstenat en Spaghetti Bolognaise. We stappen nog even door en daar staan onze volgers. Een welgekomen minibreak waar iedereen van kleding wisselt en voorraden worden aangevuld. Chris neemt de EHBO zorg voor zijn rekening.
Blaren worden doorprikt en iedereen krijgt wat spanadra toegediend.
De volgende uren worden stiller, ’t “lijkt” alsof je in de hel niet veel lawaai mag maken. Iedereen zet regelmatig wat muziek op. Genieten in het hoofd en tussen de maiskolven…
Via de velden van de tuinbouwschool in Merchtem, Buggenhout bos, Opdorp, Puurs en Oppuurs wordt er rustig verder door de natuur gewandeld.
Tussen de distels loop ik iemand op blote voeten voorbij en vraag me af of die mens zich niet geprikkeld zou voelen – ik heb de moed niet om het te vragen…
Ondertussen moet Linda ons verlaten. Hoestbuien en hevige spierpijn haalden het laatste leven weg.
Zij zal Opdorp (69,1 km) niet meer met ons binnenwandelen.
De plaat van 75 km wordt lachend onthaald.
Supporters dikken aan, familie en vrienden komen ter plaatse, de aanmoedigingen worden heviger. Heel Duisburg en het kinderbrandwondencentrum lijkt ons te achtervolgen We zijn er blij om, ook al laten we dit niet meteen merken!
In de hel brandt het vuur ondertussen immers nog heviger dan we ooit hadden gedacht.
In onze gedachten krijgen we voorlopig alles geblust – of via het maisveld – want dat lijkt de dode draad te worden
80 km overschreden, nog 20 te gaan. Chris verwijdert de tranen uit de laatst opgekomen blaren, zon zorgt voor verdamping.
We trekken verder. De kniescharnieren krijgen het hard te verduren. Benen worden zwaar. Vertrekken gaat steeds moeizamer, maar iedereen vindt telkens weer z’n tempo om verder uit te stappen.
Na de voorlaatste stop in St-Amands trekken we de dijk op, een zonovergoten stukje langs de Schelde.
Ondertussen is Wim de finishlijn overgestapt.
Een mooie maar zeer lange wandelweg naast één van de grootste rivieren van België. We kronkelen door het landschap, we slenteren en sloffen nog wat “loopnaardemaan-vlaggen” van Kom op tegen kanker voorbij, krijgen een Spa aangeboden zodat ons leven weer heel eventjes wat begint te bruisen en zien dan in de verte de allerlaatste tenten voor de aankomst. Van hieruit is het nog 5,4 km tot de eindmeet.
Die laatste 5 km wordt een triomftocht. De kinderen komen ons tegemoet. Ik pak Sylvie vast en benadruk zonder woorden welke prestatie ze hier heeft neergepoot. Haar traan op m’n schouderblad zegt meer dan genoeg. De laatste km, Sylvie en ik smijten alle remmen dicht. We wachten heel eventjes op de rest van het team en al gauw komen Chris en Kurt, Sandra, An en Katrijn uit de achtergrond opgedoken.
Iedereen ziet er zwaar gehavend maar gelukkig uit. Ze stralen, al zal dat van de buitenkant minder goed te merken zijn.
Er volgt nog een ware triomftocht door de straten van Bornem. De vrouwen krijgen nog een bloemetje toegestopt, een roos waarvan de stekels vermoedelijk niet meer voelbaar waren.
We pakken elkaar eens goed vast. We huilen. We hebben de tocht door de hel tot een goed einde gebracht. De finish is een feit.
De dagen daarna worden de dames één voor één op de pedicure-tafel gelegd, ook Chris wordt van het hoofd tot de voeten gemeten. Van Kurt heb ik niets meer gehoord.
Wim onderhandelt vermoedelijk wat verder met zijn wonderdokter en ikzelf ben na de dodentocht een weekje gaan wandelen in de Oostenrijkse Alpen – mijn vrouw had onze vakantie daar geboekt…
Laat ons hopen dat we ook voor OSCARE vzw iets hebben betekend