Teksten

It Socks

Geplaatst op

Mijn allerbeste sok,

Kan je toch nog eens goed nadenken waar jouw broer naartoe liep sinds dat laatste avontuur in de Wervelwind?
Je vertelde nog dat jullie op de wildwaterbaan zaten, een zeepbellengevecht doorstonden
en ontelbare keren over kop gingen in de Sirocco, maar ineens was je hem kwijt.

Je was verward en helemaal opgedraaid toen ik je kwam ophalen.
Van hem was geen spoor meer te vinden, terwijl jullie daags voordien nog samengepropt op de zetel lagen.
Jij liep altijd met hem door het leven.

Ik herinner me nog dat tragisch moment. Je zat eenzaam doorweekt door het raam te staren.
Ik heb je die dag bewust nog wat laten hangen, zodat je de draad konden opnemen, maar uiteindelijk bleven we met heel veel vragen zitten.
Is hij in 1 of andere sokte verzeild geraakt?
Zocht hij een bestemming in een kousiër leven?
Ligt hij nu ergens verscholen tussen de lakens? We weten het niet.

Hij is er op kousenvoeten vandoor en niemand weet van niets.
Ik heb hem ondertussen als vermist opgegeven maar ga er van uit dat hij net als al z’n andere vrienden nooit meer weer zullen keren, de broer van de lange, van de Witte, de zus van Sporty, de dame met het hartje op de wang of zij met van die koddige strepen in haar gezicht…
Niemand is ooit teruggereisd

Aangezien je niet met 2 voeten in 1 sok kan en ik jou absoluut niet kwijt wil, kan ik je een paar geweldige voorstellen doen.
Laat ons niet bij de pakken blijven zitten nu!
Begin een theatertoer als handpop of wordt topeconoom.
Je kan als geen ander oma’s geld beleggen.

Of misschien wil je wel samen met je andere solo vriend als steunkous uitblinken op de #downsyndroomdag.
Wordt hotpack of handschoen of in de winter zelfs een sneeuwman.
De boekskes staan vol ideeën.

Ik ben er vast van overtuigd dat jij de beste #footprint bent.
Laat me zeker weten wat ik nog voor jou kan betekenen
voor ik van m’n sokken ga en geen voet meer kan verzetten.

Elke stap telt!

Je stapvriend

Wat vind je van deze tekst?
Share
Leven-Vriendschap-Liefde

Pesten – Altijd tegen pesten !

Geplaatst op

Weggekropen in een hoekje, zo kan ik me een groot deel van mijn jeugd herinneren.
Heel mijn lagere schooltijd werd ik gepest omdat ik de kleinste van de klas was.
Dat kwam niet zomaar – ik had groeihormoon te kort en kreeg daarvoor in totaal meer dan 2500 inspuitingen, soms 3 keer per week.
Mijn rechterbil was na een tijdje een stuk marmer geworden waar de fijnste naald kapot op ging.
Men schatte dat ik zonder injecties 1 meter 20 zou worden. Ondertussen ben ik eens 1m69 – geweest – en nu opnieuw aan het krimpen.
Zelf ben ik superblij met het resultaat. Het heeft me geholpen om meerdere jeugdtrauma’s te verwerken.

De stap van kleuterschool naar lagere school was ontzettend groot.
In die kleuterklas had iedereen nog zin om te spelen. Ik was iets kleiner dan de rest
en had toen altijd het gevoel erbij te mogen horen, te kunnen spelen met mijn leeftijdgenoten.
Het was de meester van het eerste leerjaar die me in de basisschool verwelkomde met de naam Pirreke
– een naam die ik haatte die naam sinds het moment dat hij voor het eerst uitgesproken werd –
Hij doet me nu nog steeds denken aan een klein vervelend ondeugend weinig betekenend kind, een naam die me de daaropvolgende 6 jaren zou blijven achtervolgen.
Hij heeft voor diepe inkervingen gezorgd en een pak onbesproken littekens nagelaten.
In mijn verbeelding was Pirreke een regenworm, blind en voortdurend op de vlucht was om vijanden voor te zijn, diep in de grond.
Een dier zonder ogen, terwijl ikzelf net als iedereen de wereld wou zien.
Dit leven paste niet bij mij.
Ik verstopte me in de nissen van de schaduw, zoals bijna elke andere voorbijgaande dag

Elke dag was anders
Ik herinner me nog goed toen er een rat over de speelplaats holde.
Iedereen stormde haar achterna en ik deed natuurlijk mee want er steeds bij horen, dat was wat ik echt wilde.
Ze passeerde voor mijn voet en ik ga haar een enorme trap met de linkse.
De rat kwakte tegen de muur en verloor het leven.
Voor sommigen was ik een held, voor de meeste andere kinderen de beestenbeul die een leven had ontnomen, terecht bedenk ik nu.

Op fuiven kreeg ik wel vaker klop. Stoere gasten hadden het steeds op de kleinere jongens gemunt
en telkens wanneer de punkmuziek door de boxen gonsde, haalde men de lilliputters naar de dansvloer
waarna ze van hier naar daar werden geduwd, op de grond werden getrokken en in mekaar werden gestampt.
Ik herinner me nog heel goed die avond toen ik tegen de nadar gedrukt stond.
Ik hoopte dat ik aan hun aandacht was ontsnapt, maar niets was minder waar.
Ze hadden me gezien. Ik hield me zo stevig mogelijk aan de balustrade vast
en terwijl ze me wilden komen halen zei ik al grappend dat ik nu even geen tijd had om te vechten.
Dat beetje humor had ik toen beter niet gebruikt.

Ik bleef verder naar fuiven gaan.
Op een dag greep ik al mijn moed bij elkaar
en stapte ik op een privéfeestje (een van de weinigen waar ik eens naartoe mocht) vroeg op de avond naar 1 van de vechtersbazen toe.
Het was de jongste van de bende, ik had hem niet toevallig gekozen.
We hadden een heel goed gesprek.
Hij luisterde naar mij en men heeft me nooit meer aangevallen.
De schrik is wel nog heel lang na blijven nazinderen

Ondertussen weet ik ook dat het bedplassen waar ik zoveel last van had tot mijn 12de jaar
vermoedelijk “een loslaten” was van wat ik allemaal meemaakte.
Het stopte toen we op Kempenklassen waren met het 5de leerjaar.
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was.
Ik heb die nacht heel het bed vol geplast. Het laken zag helemaal geel.
Ik schaamde me ongelooflijk en durfde in eerste instantie niet te bewegen, maar iedereen kwam uit bed
en ik kon niets meer verbergen, want we lagen met z’n 25-en in dezelfde zaal.
Er was hoogstens een halve meter tussen de bedden.
Je kan je niet inbeelden hoe snel iedereen wist dat ik die nacht in mijn bed had gedaan.
Als snelstromend water, liep mijn nachtmerrie de deur van de leraars binnen
Tot dan was het nog een geheim dat ik niet met de buitenwereld had gedeeld.
De leraar besliste er echter anders over.
Hij trok het laken van mijn bed en hing het in het midden van de slaapzaal te drogen.
Ik heb nooit meer in mijn bed geplast sinds die dag.

Vele geheimen zagen 45 jaar geleden nooit daglicht.
Gelukkig is dit vandaag anders.
De daders van toen zullen niet meer gestraft worden,
de slachtoffers eeuwig gebrandmerkt en nooit meer vergoed.
De pijn die ik (en vermoedelijk nog heel wat andere kinderen) kende in mijn jonge tijd was anders.
Naast de fysieke opdoffers die we dagelijks te verwerken kregen, had je ook nog de mentale pijn die je nergens kwijt kon.
Sociale media bestond niet. Je kon het enkel tegen jezelf vertellen.
Stilte was vaak al een overwinning.
We mogen blij zijn dat dergelijke feiten geen kans meer krijgen (of toch veel minder)
en daar moeten we ons allen aan optrekken.
Het was vaak donker op school ook op klaarlichte dag.
Niet alleen omdat de school in zware bouwmaterialen was neergezet, veel meer muren dan ramen had
maar ook omdat leraars en leraressen vaak streng en onrechtvaardig waren.
Letterlijk en figuurlijk, een onverlicht deel uit m’n leven.
Het was de tijd van losse handjes, weenflesjes, in de hoek staan,
op de knieën zitten met de handen op het hoofd en slaag van de regel krijgen.
Deze feiten waren schering en inslag, vooral inslag.
Op de speelplaats zat ik wel vaker in een hoekje na te denken of te wenen,
dat weet ik niet meer, overmeesterd door schaduwen van (uit)lachende jeugd.
Het lukte niet elke dag maar ik probeerde zo regelmatig mogelijk grappig te zijn.
Het was mijn enige troef om contact te houden met de buitenwereld.
Ik kon ook wat voetballen, maar als ik met een kapotte broek thuiskwam,
kreeg ik daar dan weer slaag voor en werd ik over de vloer getrokken tot het vel van mijn knieën schilferde
en ze bloedden of zware schaafwonden vertoonden.

Humor en mijn positieve gedachten hebben een deel van mijn jeugd gered.
Tegenwoordig gebruik ik nog dagelijks wat gek-omschreven woorden,
vaak zo ondubbelzinnig dat de wereld ze niet begrijpt.
Maar ik begrijp ze en dat is het belangrijkste.

Het is geminderd maar ik hou er nog steeds van om zot te doen.

Mijn humor zit even diep als mijn pijn
Laat me maar eeuwig jong blijven, laat me nu maar beleven wat ik toen nooit kreeg.
Het stukje jeugd dat ik diep heb ingestopt wil ik nu delen met mensen die er nood aan hebben.
Ik wil vooral het positieve delen.
Het is een droom die al zo lang onder het stof ligt.

Respect voor alle mensen die wat doen tegen pesten!
Vroeger waren er geen stippen, dan kon je in de wazige mist enkel wat schimmen zien.
Een paar openingen die naar een uitweg leiden, als je veel geluk had tenminste.
Vandaag is dat gelukkig anders. Pesten krijgt aandacht, Pesters krijgen een gezicht.

Even achteruit kijken is nodig om vooruit te gaan.
Om het beter te doen, dan het gene dat je zelf moest ondergaan.
Met een positieve ingesteldheid kan je zoveel meer bereiken, zie je zoveel meer mensen glimlachen.
Vooruit stappen kunnen we enkel door te geloven in onszelf en in de liefde die we willen verspreiden.
Door warmte te bezorgen
Laat elke dag aan de mensen weten dat je ze graag ziet.
Geniet elke dag opnieuw, leef alsof het je laatste dag is (zong eens een bekende Nederlander).
Hou van de kleine dingen om je heen, hou van elkaar. Het is cliché, maar het maakt de beleving intenser, mooier en vooral veel boeiender.
Dromen, durven, doen !
Trek elke dag een leuke foto voor je gaat slapen en zet ‘m voor eeuwig achter je netvlies.
Hou van mensen. Zoek in iedereen, in elk beeld het positieve.
Zoek naar die kader die naar de achtergrond werd geschoven. Focus niet op de minpunten.
Soms zitten ze diep verborgen, soms onzichtbaar. Maar ze zijn er, die momenten die kippenvel geven. Geloof me.
Twijfel niet, ga voor de dingen die je wil bereiken.
Geef. Uit je hart.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Natuurelementen

Wateroverlast – 14 en 15 juli 2021 Esneux

Geplaatst op

6 dagen na de ramp.
De beelden zullen voor het hele leven op mijn netvlies gegrift staan
Het artikel wordt af en toe aangepast omdat niet alles van die 2 emotionele dagen meteen uit de pen vloeit

Dag 1
Toen vriend Sven Van Caimere vroeg om mee te gaan helpen in de Ardennen na de wateroverlast van 14-15 juli heb ik geen seconde getwijfeld. Ik wilde eigenlijk al het weekend voordien naar de streek trekken, maar vond niet meteen de gepaste organisatie om mee in de bres te springen. Het Rode Kruis stond immers ver achter met het zenden van vrijwilligers naar het rampgebied en het zou weken duren vooraleer ze mensen voor het harde labeur ter plaatste konden inzetten. Veel te laat mijns inziens. Dan neem je maar beter zelf initiatief. Het was nu dat het moest gebeuren. Gelukkig waren leger en brandweer van over heel het land aanwezig.
De maatpakken van ons beleid waren al lang vertrokken, die komen slechts op blitsbezoek daags na een ramp als persvliegen plaatjes komen maken en enkel oog hebben voor sensatie van het rampgebied. Een goede vriend gaf aan dat een week later alle reddingsacties door datzelfde beleid werden afgeblazen, daarmee help je niemand vooruit. Iedereen heeft ze gezien en na het uur van de waarheid stonden de arme mensen opnieuw alleen op te ruimen in het rampgebied.
Zo’n bittere nasmaak mogen we niet blijven tolereren. Iedereen betaalt belastingen (enfin-bon-soit)

Sven had in Meegeef Mortsel (de groep die ik heb opgericht in 2014) gelezen dat een dame uit Mortsel (Nathalie Helsen) een actie op touw wilde zetten.
Een bericht dat ik zelf een paar dagen voordien had goedgekeurd, maar waarop ik toen niet reageerde omdat het momenteel te moeilijk was om de organisatie van een actie zelf mee op te zetten.
Via facebook zocht ze naar initiatieven ter plaatste en zo kwamen we terecht bij Elodie Borgers uit Esneux
Zij was het contact waar Sven en ik op 21/07 – de Nationale Feestdag naar toe reden Het was ook zij die de plaatselijke acties coördineerde.
Toen we de autostrade in Luik afreden leek alles heel normaal. Het was een mooie zonnige dag. Het deed ons zelfs wat aan vakantie denken.
Pas toen we op 1,2 km van het gebied aankwamen, werd duidelijk hoe erg het hier allemaal was.
Je zag aan de huizen hoe meters hoog het water hier had gestaan. In de bomen hingen niet alleen grote caravans, brokstukken van huizen, kajaks, kleding, opblaasboten,… iemand melde zelfs dat zijn tractor hoog in de takken hing. De kracht van het water moet enorm geweest zijn.
En dan zaten we nog maar in Esneux, een dorp dat tot dan nog nooit in een nieuwsuitzending had gezeten.
Alles maar dan ook alles in de regio in de lager gelegen gedeelten was meters hoog ondergelopen. Op de sporen die werden nagelaten, zie je dat de Ourthe van beide kanten meer dan 300m buiten zijn oevers is gegaan. Een echt oorlogsgebied. Alles was verwoest. De landgedeelten, naast de Ourthe toonde ons een kronkelweg vol vernieling. Modder. Het water was intussen weggetrokken
We reden naar een hoger gelegen deel.

Toen we aankwamen viel meteen op dat alles heel goed georganiseerd was. Vrijwilligers werden heel vriendelijk en goed ontvangen. We maakten kennis met de coördinators en ze lieten ons de werking zien.
2 sporthallen vol, eentje met kleding, zeep, kuismiddelen, speelgoed,… de andere met voeding,…
De inwoners van het getroffen gebied konden hier met al hun vragen terecht.
Na een koffie die we aangeboden kregen in de plaatselijke cafetaria, kregen we ons eerste adres toegewezen. Er werd een papiertje uit een schrift gescheurd waarop de straatnaam en het nummer werden genoteerd.
Elodie gaf nog wel aan dat we best de wagen altijd goed moesten afsluiten omdat er op dit moment heel veel gestolen werd in het rampgebied.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Toen we de straat inreden zagen we de ravage langs de weg. Alle inboedel stond te rotten langs de kant. Je kon met moeite passeren op straat.
In het huis waar we moesten zijn waren alle rolluiken naar beneden, dat voorspelde weinig goeds.
Volgens de informatie die we kregen zouden hier 2 mensen wonen, van 85 en 89, mindervaliden. We klopten op de deur, we belden maar niemand kwam opendoen. Later zou blijken dat er geen doorkomen aan was langs de voordeur. We gingen achterom, met zicht op de Ourthe en op een enorme afvalberg. Een stort waar vliegen en maden, ratten en muizen hun gangen gingen. De geur kwam overeen met de sloppenwijk die ik in Thailand bezocht. Onhoudbaar.

Een oude man sleurde zaken naar buiten. We zaten juist. We waren ook de eerste mensen die deze personen zagen. Ze vroegen of we vanuit het dorp werden gestuurd, maar we zeiden dat we uit Antwerpen kwamen. Het leek wel of ze Goden hadden gezien. Tranen, helemaal geëmotioneerd. Het was vermoedelijk de eerste keer na 7 dagen puinruimen dat ze met iemand anders konden praten.
Het was er donker en het rook er naar rottend eten gemengd met rottend hout. Er was nergens nog elektriciteit in het huis en weinig verlichting.
Met de zaklamp in de hand hebben we daar een aantal zware en gevaarlijke zaken afgebroken en naar buiten gesleurd. Het water had in hun living, keuken en badkamer een 3 tal meter hoog gestaan, dat kon je zien aan het behangpapier in de traphal die naar een hoger gelegen verdieping leidde. Door de vochtigheid viel het gewoon van de muur. De elektrische trap die de vrouw nodig had om naar de eerste verdieping te gaan was volledig vernield.
De weinige fotokaders waarop onherkenbare familieleden stonden afgebeeld waren met mist omgeven.
Ze vroegen vriendelijk om hun grootste stukken te verwijderen.
Op een bepaald moment wilde de vrouw toch meehelpen. Ze wilde iets naar boven brengen (terwijl ze heel moeilijk de trap op kon) We hadden nog gezegd dat ze niet mocht gaan, maar ze deed het toch. Ik zag haar na een paar treden achterovervallen, kon er nog net voorspringen voor ze op met het achterhoofd op de natte vloer viel. Ik brak haar val.
Hierdoor heb ik wel mijn schouder geforceerd, de pijn zal nog lang voelbaar blijven, maar zij was gelukkig, ongedeerd.

In de badkamer hebben we kasten afgebroken in het licht van onze GSM. Ik moest wel even glimlachen toen ik de vibrator vond in de eerste schuif die ik opentrok. Hij dreef in het achtergebleven Ourthe water.
De vrouw van 85 zag me met de schuif naar buiten gaan en hield me even op. “deze schuif zal ik zelf wel wat sorteren zei ze 😊 ik glimlachte – zij ook”

Ondertussen was ook de dochter van rond de 65 binnengekomen. Zij woonde wat verderop, en had net hetzelfde voor, ook haar huis stond een 50 tal meter van de oevers van de Ourthe, ook bij haar stond het water meters hoog. Alles in huis was vernield.
Toen de grootste werken gedaan waren kwamen er nog 2 vrijwilligers binnen die het overnamen.
Een (Vlaamse) arts en iemand die foto’s kwam nemen voor de verzekering. Ook de verpleegster kwam langs om te melden dat ze zich voor de eerste keer na 7 dagen konden gaan wassen en vanavond elders konden slapen. Ze werden beide onderzocht. Er werd hen voor de eerste keer een warme maaltijd aangeboden.
Gedurende de dag passeerden er vaak kleine zelfstandigen vermoedelijk van hoger gelegen delen, die sandwiches en andere voeding aanboden aan de bewoners en mensen die de huizen leegmaakten.
Bijna in elk huis zagen we de bewoners fotograferen, zodat ze nog iets hadden dat ze via de verzekering konden recupereren. Toen we hierover mensen aanspraken, gaven deze aan dat sommige makelaars zelfs nog aankoopbonnen durfden vragen. Onbegrijpelijk, wie vindt die nu nog terug nadat het huis 3 meter onderwater stond, laat staan dat je nog iets in je huis terugvindt dat je nog kan gebruiken.
Schrijnende vaststellingen. De meeste mensen hier zullen geen omnium hebben, laat staan een verzekering die dergelijke schade dekt.
Laat ons hopen dat deze slachtoffers niet worden opgelicht en een menselijk deel kunnen recupereren van de verzekering of andere fondsen, want ze hadden al niets en hebben nu nog veel minder.

 

 

 

 

 

 

 

We aten wat pasta en een Luikse wafel in het crisiscentrum en kregen de volgende opdracht.
Een opdracht waar we met 4 mensen werden op afgestuurd maar eigenlijk bijzonder teleurstellend eindigde.
Vooraan in de tuin was alles gesorteerd door de bewoners, ook achteraan zagen we maar een paar spullen liggen. We vroegen ons af waarom de mensen om noodhulp hadden gevraagd. De man en vrouw hadden ons nodig om de paar spullen die niet van hen waren en die de rivier in hun tuin had meegesleurd, te verwijderen.
Het koppel wenste dat wij de spullen van anderen uit hun tuin haalden. Hoe egoïstisch kan je zijn in tijden van crisis ? We zijn daar maximum 10 minuten geweest en hebben tegen deze mensen gezegd dat we dringender zaken te doen hadden.
We zijn dan de paar huizen in de straat afgelopen om te kijken of we daar nog konden helpen, maar het meeste leek onder controle. Enkel het eerste huis in de Rue Roseau kwamen ook mensen net toe. De schade was enorm. Toen we in de tuin gingen zagen we de lijn tot waar het water had gestaan weerspiegelen in de ruit. Ik schat een 3-4 tal meter hoog
Heel de garage zat onder een dikke modderlaag. We zijn daar dan de komende 4 uur blijven verder werken. De garage stond vol met spullen van (mevrouw Anne Drusard – weet niet of de naam correct is), een lerares in avondonderwijs.

 

 

 

 

 

 

 

Ze had haar leerlingen opgetrommeld om te komen helpen. Deze kwamen beetje bij beetje aankloppen aan het huis. Ondertussen waren we met z’n 15. Ook de brandweer van Brussel kwam kijken of ze iets konden betekenen.
Na 2 uur zag de garage er al een stuk ordelijker uit. Het gras stond echter vol. De modder werd buiten geschept en ze werd met water schoongemaakt. Al vlug bleek hoeveel schade hier was. De boiler lag scheef, uit de muur getrokken op de grond. De Ourthe had er zelfs een (dode) vis achtergelaten.
Na de garage begonnen we aan de bovenverdieping. Het huis was een houtstructuur, alles was hier kapot. De foto’s van haar kinderen, haar lesboeken, haar hele hebben en houden. Het moet niet te vatten zijn om op 1 nacht je hele leven te zien wegstromen met het water.
We vermoeden dat het huis zelf zal moeten worden gesloopt. Het parket de houten muren, de bedden, kasten,… alles had Ourthewater opgenomen en zette stilaan uit.
We hebben de voortuin vol gezet met duizenden strips, lesmateriaal, boeken,… alles zwaar aangetast door te water, alles was om weg te gooien, geen letter die nog te lezen was op het zwaar aangetast papier. Ze was verzamelaar van oude fototoestellen, alles kon integraal de vuilbak in.
Werk van 50 jaar dat zomaar op 2 dagen tijd helemaal werd vernield

Tegen 17u30 waren we helemaal kapot. De gastvrouw bood ons wat biertje aan en we praatten samen met haar leerlingen nog na over wie we waren en wat we in ‘t leven deden. Alleen maar positieve zaken, we lachten, we grapten.
Hoe sluit je anders zo’n emotionele dag af, boordevol moeilijk te plaatsen beelden. Je glimlacht, want jij bent er nog.
Toen we afscheid namen en ik haar nog veel moed toewenste, zag ik toch een traan vertrekken, langzaam over haar wang.
Een traan die de hellelange weg van haar toekomst uitstippelde en vermoedelijk nooit meer zal verdampen
Sven en ik reden huiswaarts en konden heel de weg nakaarten over wat we vandaag meemaakten.

Dag 2
We spraken ’s morgens om 8u af bij Nathalie Helsen. Een team van 13 – Nathalie, Mieke, Joke, Ilde Inge, Hilde, Sophie Sven, Saskia, Cil, Stien, Wout en ik – vertrok vanuit Mortsel richting regio Luik.
We spraken opnieuw in Esneux af, aan de school waar het coördinatiecentrum was gevestigd.
Net als gisteren dronken we eerst een goeie straffe koffie en kregen we een papiertje mee met naam en plaats van de opdracht. Voor onze groep (Saskia, Joke, Cil, Hilde en ik) stond er een huis genoteerd dat een 300 tal meter van de rivier af lag. Ook deze straat had het hard te verduren gekregen. De schade op de muren bleef zichtbaar ook al was ze al een paar keer leeggespoten. Op de gevels stond de waterhoogte afgelijnd.
In de omgeving stonden menige pompen te draaien. Elke garage stond open om het vocht de deur te wijzen.
Iedereen was druk in de weer om z’n eigen meubels te redden.
Ik klopte voor de 4de keer met een bonzend hart aan een deur en vroeg me af wat we hier zouden vinden.
Het gelijkvloers van de woning was vrij intact gebleven, vermoedelijk ook al heel dikwijls uitgekuist.

 

 

 

 

 

 

 

De kelder leek hopeloos, toen ik de slijmerige trap afgleed vroeg ik me af hoe een mens hieraan begint. Gelukkig was Joke en Saskia al begonnen en stonden Cil en Inge boven aan te nemen. Vandaar werd het dan door laatst genoemde dames doorgevoerd naar de straat.
Al de glaswollen isolatie was losgekomen en bengelde loodzwaar aan het plafond. De 4 compartimenten van de kelder waren volledig ondergelopen. In alle dozen en potten stonden water. Het gestapeld karton viel uit elkaar bij elke doos die je vastnam.
Gelukkig was een groot deel van het water op de grond al weggetrokken.
Ook hier was geen licht of elektriciteit en moest alles met een zaklamp in de hand naar boven gebracht worden.
We kregen hoofdpijn door de mazoutketel die lekte. Vermoedelijk zorgde dat zootje ook voor de gladde keldervloer. We hoorden ook steeds een gesis in de leidingen, maar bij navraag aan de eigenaar, bleek dat vals alarm te zijn. We zijn hier nooit echt op ons gemak geweest.
Nabij het toilet kon je zien dat de familie ook heel veel schrik had van het coronavirus. Er stonden wel 30 pakken toiletpapier gestockeerd.
Ik dacht bij mezelf hier woont er dus eentje die je uit de Colruyt zag rijden met zo’n bomvolle karren en ik kan u verzekeren: een nat pak WC-papier weegt stukken van mensen.
Na 2,5 uur hard zwoegen (en om de 15 minuten naar wat verse lucht te happen in de tuin) zat onze taak er hier op. Toen we afscheid namen deed de man even zijn mondmasker af. Hij leek op 2 druppels water op Raymond Van Het Groenewoud.
Al die wateroverlast deed me meteen denken aan 2 meisjes op het strand en je veux l’amour. Een gepast moment om afscheid te nemen.
We aten nog een sandwich en trokken opnieuw naar het centrum.

Via Sven kreeg ik te horen dat er nog vrij veel werk was in het huis waar hij naar toe was gegaan. Onderweg kwamen we team Nathalie tegen en ook zei zakten af naar het adres waar af naar het adres waar Sven en Wout bezig waren. Daar leerden we ook Ruben en Lennert uit Evergem en Sylvie en Wim uit Waregem kennen, ook Margaux uit Overijse kwam hier helpen. Zij zal ook later met ons naar het volgende adres afzakken.
De hele tuin werd proper gespoten, alle toestellen werd van modder ontdaan en het weinige dat hier kapot was, werd nagekeken en al dan niet op de schroothoop gegooid.
Net voor we daar vertrokken maakten we nog een leuke groepsfoto.
Wat een geweldig team !

Tegen een uur of 3 was alles klaar en trokken we naar het huis waar we gisteren eindigden.
De lerares had ons beloofd een selectie te maken van al haar spullen. We brachten de afval dan naar de hoofdstraat, 200 m verderop en het gerief dat ze nog wilde houden hebben we binnengezet.
We hadden dit eerder voorgesteld omdat het weerbericht voor ’t weekend ook weer veel regen voorspelde.
Zo gezegd, zo gedaan. De verhuis naar binnen en de berging op straat gingen vrij snel vooruit.
Het werd een klein beetje spannend toen Nathalie (organisator van de reddingsactie) ineens opsprong 😊 door de doos met voeding die ze naar de straatkant wilde brengen. Ze sprong in alle geval hoger dan de muis die zich te goed deed aan de vernielde etensresten.

Iets daarna namen we afscheid. Het was opnieuw een zware dag. Vol emoties en nieuwe indrukken, die er nooit meer uitgeduwd zullen worden.
Vandaag moest ik iets sneller door en reed met Joke, Mieke en inge richting Antwerpen.
Het was geruisloos in de wagen. Iedereen verwerkte de dag op zijn manier.
De stilte had het overwonnen. Het leek wel of niemand nog woorden kon vinden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In het diepste van mijn hart hoop ik dat mensen (of je nu Vlaming bent of Waal, wit of zwart, dik of dun,…) elkaar blijven helpen.
Ik hoop tevens dat mensen die het al heel moeilijk hebben onder ons voor 1 keer niet worden vergeten.
Ze hadden niets voor de ramp en hebben nu nog minder.
In een maatpak het rampgebied gaan bekijken, helpt niet om deze mensen te steunen.
Het werkt als een druppel water op een hete plaat.
Mensen hebben hulp nodig, geen lieve politieke woorden dat die hulp eraan komt.

En verder: Doe dringend iets aan het klimaatprobleem en al wat er bij komt kijken, zodat dergelijke rampen kunnen ingedijkt worden.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Leven-Vriendschap-Liefde

Op het ritme van de zee…

Geplaatst op

Vaarwel

De polen smelten, het water dieper, de vaargeul minder breed, elke dag opnieuw.
De kapitein staart in trance voor zich uit op het ritme van de golvende zee, eenzaam varend op zijn grote onoverzichtelijke oceaan.
Hij denkt aan z’n schip, z’n vracht. Hij weert zich, werkt zich te pletter, elke dag opnieuw
Hij leert bij, wordt groter, passioneel, hebzuchtiger, zelfbewuster, egoïstischer steeds starend in krullende golven, vaak met wind in de zeilen terwijl het witte schuim dat naast z’n boot passeert
Zijn kajuit, het vertrek is te klein geworden want werk en privé zijn tegenwoordig niet meer te scheiden.
Vrij en toch vastgebonden in z’n eigendom, vertrekkensklaar naar zijn bestemming.
Ooit werkte hij op het land, hij vertrok en kwam toe, maar sinds een tijdje blijft hij varen tot de vracht op bestemming is, net als vele “land”genoten.
Niemand kan terug, iedereen wordt meegesleept, uitgebaggerd, golven stuwen hem vooruit.
14-schuimkammen
Eb en vloed zijn woester geworden.
De zee drijft vol lijken.
Weinig tijd om emotioneel en sociaal te ontladen. Zijn logboek staat dagelijks boordevol.
Kleine sloepen vragen veel te veel aandacht. Hij heeft schrik dat z’n matrozen overboord zouden vallen.
Activiteiten in overvloed, altijd drukte op z’n dek.
Het water wordt ijler, honderden schepsels uit de diepzee zwemmen beetje bij beetje naar boven.
Happend naar adem.
Onzichtbaar, maar aanwezig.
Hij leert z’n kinderen veel te vroeg zonder bandjes zwemmen, hij geeft alles wat hij niet kreeg. Materiële hebzucht gniffelt en geniet. Schaamteloos, zonder zorgen.

Diepzee

De zee drijft vol regels, wetten, onvermoeibare bakens en boeien.
Het zout smaakt alsmaar bitterder.
Dat beetje te veel water door het keelgat, spuwt hij uit, tot op de gal.
Zand kriebelt ongemakkelijk tussen zijn tenen. Korreltjes onaangenaam gevoel.
Hij wordt rijker en schaft zich een grotere boot aan.
Welke gezellige haven kan hij nog gemakkelijk binnen varen ?
Op de zeebodem liggen steeds meer wrakken, razend snel van nieuw leven voorzien,
jaar na jaar komt er wat kleur bij, meegebracht door reizigers uit open zee.
Het eigenlijke leven is verdreven, ver weg met golven, vergaan.
Er rest enkel nog dat silhouet, die pijnlijk verdronken hebzucht.
Hier en daar zie je nog een ongebruikte reddingsboei, stevig vastgemaakt aan het dek, wachtend tot zout zich meester maakt.

Wrak

De Kapitein ziet kleine eilandjes waarop hij af en toe kan rusten.
Westenwind, de wuivende palmen doen hem de gevaren vergeten.
Hij stapt uit z’n machinekamer, gooit het anker, meert aan
en valt in een diepe slaap op dat uitgestrekt wit tapijt.
In z’n dromen slentert hij de onoverzichtelijke vlakte over, op zoek naar een paar vierkante km rust, op zoek naar menselijk contact.
Er vaart een traan uit z’n ogen, langsheen zijn wangen, stervend op z’n lippen.
Iedereen negeert hem.
Z’n Global Position System volledig in de war.

IMG_3237

Veel mensen zitten in hetzelfde schuitje.
En toch moeten ze blijven hopen, zoeken naar die rust,
naar die mooie plek om aan te meren
waar stilte z’n schoonheid komt verklappen,
waar ze opnieuw zichzelf kunnen zijn.
Die veilige haven kan niet ver meer zijn.
Alleen… hebben slechts individuen de plek ontdekt.
Die balans in het leven…
Zonder evenwicht, blijft niemand drijven.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Dag-Maand-Seizoen

Complimentendag – 150 positieve woorden

Geplaatst op

Met deze rode levensleidraad kan u alvast 150 dagen verder.

Aandacht – Aangenaam – Aansporen – Aantoonbaar – Aantrekkelijk – Aanzienlijk – Authentiek- Attent – Bekwaam – Belang(rijk) – Bereikbaar- Besluitvaardig – Betaalbaar – Betrokken – Betrouwbaar -Bewezen – Bruikbaar – Bruisend – Buitengewoon – Buitenkans – Briljant – Complimenteren – Comfortabel – Constructief – Compleet – Creatief – Creëren – Daverend – Deskundig – Direct – Doeltreffend – Doen – Duurzaam – Dynamisch – Eerlijk – Effectief – Efficiënt – Enthousiast – Ervaren – Excellent – Exclusief – Expert – Extra – Fantastisch – Fascinerend – Flexibel – Fris – Garantie – Gebruiksvriendelijk – Gedreven – Gekwalificeerd – Gemak – Gerealiseerd – Gerenommeerd – Gerespecteerd – Gewaardeerd – Geweldig – Gratis – Goed – Groei – Gunstig – Haarscherp – Handig – Heerlijk – Helemaal – Ideaal – Impact – Indrukwekkend – Innovatief – Inspirerend – Intelligent – Interactief – Interessant – JA – Juist – Kansrijk – Kleurrijk – Korting – Krachtig – Kwaliteit – Lachen – Leuk – Levendig – Loyaal – Meesterlijk – Meteen – Moeiteloos – Mooi – Motiveren – Nauwkeurig – Nieuw – Nut – Objectief – Ondernemend – Onderscheidend – Ondersteunen – Onweerstaanbaar – Optimistisch – Overtuigend – Perfect – Populair – Positief – Praktisch – Professioneel – Prominent – Prachtig – Praktisch – Respectvol – Resultaten – Robuust – Resoluut – Ruimdenkend – Rustig – Sensationeel – Slim – Snel – Soepel – Speciaal – Succes – Sympathiek – Super – Tevreden – Toekomst – Top – Trots – Uitermate – Uitmuntend – Uitnodigend – Uitstekend – Ultiem – Uniek – Vakkundig – Veelbelovend – Verbazingwekkend – Vergroten – Verleidelijk – Verrassend – Verstandig – Voordeel – Vriendelijk – Vertrouwend – Waardering – Waardevol – Winstgevend – Waanzinnig – X-factor – Yes – Zekerheid – Zelfstandig – Zelfvertrouwen.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Nieuwsfeiten (heden en verleden)

Het Klimaatalarm

Geplaatst op

Beste Knack, beste Francesca,

Het klimaatalarm Bert Bultinck – Anne-Sophie Bailly – Jean-Pascale Van Ypersele – Dirk Draulans – Francesca Vanthielen

Download de digitale versie van ‘Het Klimaatalarm’.

Het waren 8 fantastische weken met jullie podcast.
Interessante gesprekken over de vloed die al een tijdje op ons afkomt nu de polen aan een bijzonder hoge snelheid afsmelten.
Het water staat aan onze lippen en toch voelen we het niet, zien we het niet, omdat de gevolgen van CO2 uitstoot zo ontastbaar zijn, voor vele mensen zelfs een ver-van-hun-bed-show.
Een stille killer die al menige jaren door de slaapkamer sluipt.
We zijn met andere dingen bezig. Met Corona, met consumeren, met altijd maar beter worden, met sneller vooruit willen, met op de mooiste plek willen leven, met luxe, met egoïsme en met zoveel meer minderwaardigheden.
Hierdoor gaan onze dromen de verkeerde kant uit.
De laatste jaren schieten we gelukkig af en toe eens wakker door gewijzigde weerpatronen die de verandering aankondigen.

Elke aflevering was er eentje met “hoop”. Een berg mogelijkheden om die temperatuurstijging te beperken.
De tikkende tijdbom alsnog te ontmijnen.

Ont”mijn”en, dat moeten we doen ! Focussen op het woord SAMEN – in België, Europa en …de wereld.
Samen denken, samenwerken, samen streven naar een beter en leefbaar milieu.
Met wetenschappers, beleid, economen, landbouw, lobbyisten, burgers en iedereen die een toekomst wil voor zijn/haar kinderen en kleinkinderen.

Oplossingen zijn er genoeg.
Tijd om de handen uit de mouw te steken en de plannen die al lang op papier staan, samen uit te voeren op het veld, in de stad, op de weg, zonder al te veel gelobby van grootgrondbezitters die verleden niet kunnen loslaten.
Zo kan natuur en biodiversiteit herstellen. Zo kunnen wij herstellen.
Kennis en technologie genoeg. Gevolgen zullen op korte en middellange termijn zichtbaar worden
De rest verbetert vanzelf: biodiversiteit, klimaat, natuur, werkgelegenheid, gezondheid, mobiliteit, woonbeleid, economie,…

Laat ons elkaar aanvullen, kennis delen, verbinden.

De sleutel ligt in het gras onder de bomen.

Nogmaals bedankt voor de 8 mooie weken.

Milieuvriendelijke groeten,
Steven

Wat vind je van deze tekst?
Share
Nieuwsfeiten (heden en verleden)

Flandrien – in tijden van Corona

Geplaatst op

De koers rijdt door Vlaanderen. Fietsland van weleer, een regio waar de afgelopen 100 jaar al menig prijzengeld bij elkaar werden gereden. Op ’n zucht van de hel van het Noorden. Het parcours is heuvelachtig, zwaar. Er blaast een felle tegenwind door de vlakte

Zijn we tegenwoordig wel goed bezig ? Vraagt het peloton zich af.
Elke dag staan er wel ergens profs de lekke band te repareren.
Het lijkt wel vaker dat we de verkeerde kant oprijden.
Waarom worden er zoveel onwezenlijke beslissingen genomen, dagelijks voorbeelden genoeg in de media.
Mensen opgejaagd, we rijden als zotten door de straten, …hoe lang nog ?

Geef toe, beste koersliefhebber, het huidige parcours is niet goed uitgestippeld.
Verkeerde sponsors, gepeupel opgejaagd. Iedereen wil dat podium op.

De laatste tijd draait het vierkant, wordt er te vaak in de wielen gereden.
Een gemeenschap die stilaan uit elkaar bolt, enkel oog voor kermiskoersen, gebekvecht over wie de leiderstrui mag dragen.
Niemand die wil toegeven dat de staat van de straat erbarmelijk is, vol oneffenheden, dringend aan reparatie toe.
Macht deelt prijzen uit, de beloofde eindmeet wordt zelden bereikt.

Er loopt heel wat spaak. Sommige politici jagen ons het zadel in
Iedereen moet volgen, elke dag wordt een versnelling hoger geschakeld,
geen tijd meer voor ‘n knabbel onderweg, geen tijd meer om wat vitaminen op te nemen.

Politiek bepaalt het parcours, peloton zoekt een aangename weg om in ‘t wiel te blijven zitten
Enkelingen spurten naar een prijs maar die wordt later weer ontnomen.
Anderen vliegen uit de bocht, zwaar toegetakeld of uitgeput.
De groep draait rond, niets dan volgers, denkbeeldig publiek schreeuwt langs de weg.
Honderden vlaggen, van Vlaanderen zoals op al die andere Europese koersen
Kleurrijke truien die vechten voor de kroon.

Mogen we binnenkort nog buiten?
Komen er nieuwe belastingen zodat de stormschade kan worden vergoed ?
Geen trampolines meer, gedaan met springen voor ‘t plezier
Het bos wordt weggenomen, er komen nog steeds stenen in de plaats.

Langs de baan liggen duizenden drinkbussen, onverantwoord achtergelaten.
Die sprint om groen duurt veel te lang.
Onze afvalberg brengt op dit moment de grootste rode bollen op.

De reclamekaravaan passeert.
Iedereen met gadgets overladen, met suikervarkens gebombardeerd.
Onvergetelijke beloftes, felle kleuren, alles rozengeur en maneschijn.
Waar zijn die lachende gezichten, het volksvermaak. die urenlange aandacht voor de meute.

De koersdirectie zwaait met het vaandel, eerste renners komen eraan.
Een paar seconden later zie je de helden, in de verte rijden ze al die laatste heuvel over…
De grote leider triomfeert.
Op weg naar een nieuwe bestemming, tot topsport niet meer betaald.
Elke dag een paar coureurs die de groep verlaten, eentje die de meet niet meer ziet,
neergevallen in de schaduw van de rode vod.
Door de bezemwagen bijeen gekeerd, …met z’n leven betaald.

Ik hoop dat er bij die sportdirecteurs op een dag een belletje gaat rinkelen.
Dat er wordt afgeremd, links en rechts wordt gekeken hoe we elkaar kunnen aanvullen.
Kunnen samenwerken.
Fouten toegeven, ook al zijn ze niet populair, menselijk blijven.
Opnieuw veilig koers zetten en uitkijken naar de rit van morgen.
We moeten de schakels van de ketting durven te ontleden, één voor één, af en toe eens smeren.
Het kader behouden, aerodynamisch, comfortabel zonder al te veel chichi.
Gelijkheid tussen man en vrouw

Waar zijn we mee bezig? Hoe moeten we verder?
Met welke ploegmaats, in welk team?
Horen waar het piept, vaststellen waar het niet meer gesmeerd loopt.
In zo’n koers zitten toch ook altijd zoveel wagens, zijn die echt nodig in het beleid?
Rijden we elkaar daar al niet kapot? Moet alles zoveel kosten?
Meer neutrale wagens, meer stem van het volk!
Laat dat kort door de bocht gaan toch achterwegen, weer een valpartij

We moeten blijven hopen, samen naar die eindmeet, vooruit kijken naar morgen,
maar ook even achteruit naar ploegmaats die achterop zijn geraakt. Steunen.
Geen koers staken, geen dingen kapotmaken langs de kant van de weg.

Samen de juiste richting in trappen, durven beslissingen nemen en/of weerleggen
Het voetvolk betrekken, zonder al te veel beloftes.
Communiceren, elkaar begrijpen, compromissen, geen politieke spelletjes
Haalbare koersen organiseren.
Samen over het wegdek fietsen, comfortabel voor de renners.
Meer doen met ideeën die vanuit het peloton worden aangereikt.

We mogen de pedalen niet verliezen… anders komen we geen meter vooruit.
Beste Flandrien, laat ons de juiste koers uitstippelen tijdens en na corona.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Teksten

Na Covid-19, Proof it-20

Geplaatst op

Covid_19

Wat hebben we in deze quarantaine geleerd ?
Tips om de corona-crisis op alle vlakken te verzachten
Sociaal-economisch-cultureel-mobiliteit-klimaat

Proof it_20 !

Beleid
o Werk samen in dit kleine land, voor elkaar i.p.v. tegen
o Maak van veel ministers 1, 1 verantwoordelijkheid over de taalgrenzen heen
Zorg
o Bespaar nooit meer op mensen
o Werk een noodplan uit voor rusthuizen
Klimaat en biodiversiteit – dit was Covid-19-crisis, maar Klimaatcrisis is niet weg.
o Laat biodiversiteit ook herademen na een crisis
o Beton-stop buiten steden en gemeenten. Investeer in groene ruimtes. Mensen hebben nood aan groen als ze dichtbij huis moeten bewegen
o Rij de kloof dicht in het fietsnetwerk, rijg het land aan elkaar en maak het veiliger
Economie
o Investeer in lokale producten, leg producten van eigen bodem vooraan in de rekken
Koop lokaal, uit Belgische bedrijven, ook online – Maak een platform dat in Google vooraan komt te staan
o Werk manieren uit om verspilling tegen te gaan – circulaire economie
o Maak van seizoensarbeid een aantrekkelijke job voor werklozen – daklozen
o Maak thuiswerk aanvaardbaar, aantrekkelijk en efficiënter
o Vervang consumeren door consuminderen
o Hou die creativiteit aan, er waren nog nooit zoveel uitvindingen op zo’n korte tijd.
Cultureel
o Werk een plan uit zodat alle artiesten een financieel platform hebben, een vergoeding krijgen in tijden van een crisis
Laat mensen opnieuw lachen en genieten.
Mobiliteit
o Zorg dat er bij NBMS, lijn, MIVB, cambio, steps, fietsen, scooters mobiele abonnementen zijn
o Investeer in een beter openbaar vervoer, betere planningen een betere samenwerking
Sociaal
o Leer omgaan met conflicten als je op een paar m² van elkaar leeft. Verdraagzaamheid
o Hou contact met grootouders, bomma’s en bompa’s al was het via scherm of telefoon
o Help elkaar verder, hou dat respect aan dat gegroeid is na week 2.
o Bezin, ieder op zijn manier. Het virus heeft ons nieuwe inzichten gegeven.
Wat vind je van deze tekst?
Share
Nieuwsfeiten (heden en verleden)

De Omloop

Geplaatst op

Vandaag staat het woordje Omloop helemaal centraal. De regering die maar niet in omloop geraakt. Het Coranavirus “lijkt” dan weer duidelijk wel in Omloop en …

De eerste koers die dit seizoen België binnenrijdt, fietsland van weleer, waar in de afgelopen 100 jaar al heel wat prijzen bij elkaar werden gereden. Op ’n zucht van de hel van het Noorden. Ik vroeg me stiekem af of we de koers in de huidige politiek kunnen wijzigen ?

Elke dag staat er wel ergens iemand met een lekke band.
Waarom worden er zoveel onwezenlijke beslissingen genomen, dagelijks voorbeelden genoeg in de pers. Mensen opgejaagd, we rijden als zotten door de straten, …hoe lang nog ? Zijn we tegenwoordig wel goed bezig ?

Het huidige parcours is niet goed uitgestippeld. We fietsen de verkeerde kant op
Sponsors die te machtig zijn, gepeupel opgejaagd. Iedereen wil dat podium op.

De laatste jaren draait het vierkant. We worden te vaak uit de wielen gereden.
Hoofdstad Brussel, platgereden door de grote Europese Unie
Vaak gebekvecht over wie de leiderstrui mag dragen.
Niemand die wil toegeven dat de staat van de straat erbarmelijk is, vol oneffenheden en dringend gerepareerd moet worden. Macht deelt prijzen uit, maar de beloofde eindmeet wordt zelden bereikt.

Er loopt heel wat spaak. Sommige politici jagen ons het zadel in
Iedereen moet volgen, elke dag wordt een versnelling hoger geschakeld,
geen tijd meer voor ‘n knabbel onderweg, geen tijd meer om wat vitaminen op te nemen,

Politiek bepaalt het parcours, het peloton zoekt een aangename weg om in het wiel te blijven zitten
Ontploft en uitgeput.
De groep draait rond, niets dan volgers, publiek schreeuwt langs de weg.
Honderden vlaggen, van Vlaanderen.
Kleurrijke truien die vechten tegen vergrijzing.

Snelwegen worden de grootste fotogalerij, kilometers heffing – voor vrachtwagens, maar hoe lang blijft de rest nog uit? Word je binnenkort getaxeerd als je even door de straten fietst of loopt. Mogen we nog buiten?
Elke dag worden nieuwe belastingen uitgevonden – iedereen een scheve rug, de pensioenleeftijd wordt bij geschroefd
Het bos wordt weggenomen, er komen stenen in de plaats. Binnenkort zie je in Vlaanderen alleen nog maar wegen waar je tussen de huizen uit de wind wordt gezet.

Langs de baan liggen duizenden drinkbussen, onverantwoord achtergelaten.
Die sprint om groen duurt veel te lang.
Onze afvalberg brengt op dit moment de grootste rode bollen op.

De reclame-karavaan passeert.
Iedereen met gadgets overladen, met suikervarkens gebombardeerd.
Onvergetelijke beloftes, felle kleuren, alles rozengeur en maneschijn.
Lachende gezichten, volksvermaak. Urenlang aandacht voor de meute.

De koersdirectie zwaait met het vaandel, de eerste renners komen eraan.
Daarna passeren de echte helden.
Een paar seconden en ze rijden in de verte al die laatste heuvel over…
In Vlaanderen triomfeert de gele leider.
Op weg naar een nieuwe bestemming, tot topsport niet meer betaald.
Elke dag een coureur die de groep verlaat, eentje die de meet niet meer ziet,
neergevallen in de schaduw van de rode vod.
Door de bezemwagen bijeen gekeerd, …met z’n leven betaald.

Ik hoop dat er bij die sportdirecteurs op een dag een belletje gaat rinkelen.
Dat er wat wordt afgeremd, links en rechts wordt gekeken hoe we elkaar kunnen aanvullen.
Fouten toegeven, ook al zijn ze niet populair, menselijk blijven.
Opnieuw veilig koers zetten, uitkijken naar de rit van morgen.
We moeten de schakels van de ketting durven ontleden, één voor één, af en toe eens smeren.
Het kader behouden, aerodynamisch, comfortabel zonder al te veel chichi.
Gelijkheid tussen man en vrouw

Waar zijn we mee bezig? Hoe moeten we verder? Met welke ploegmaats, in welk team? Horen waar het piept, vaststellen waar het niet meer gesmeerd loopt.
In zo’n koers zitten toch ook altijd zoveel wagens, zijn die echt nodig in het beleid?
En dan nog die tribunes vol gesponsorde toeschouwers
Rijden we elkaar daar al niet kapot? Moet alles zoveel kosten?
Meer neutrale wagens, meer stem van het volk!
Laat dat kort door de bocht gaan toch achterwegen, weer een valpartij

We moeten blijven hopen, samen naar die eindmeet, vooruit kijken naar morgen, maar ook even achteruit naar ploegmaats die achterop zijn geraakt. Steunen.
Geen koers staken, geen dingen kapotmaken langs de kant van de weg.
Samen de juiste richting in trappen, durven beslissingen nemen en/of weerleggen
Het voetvolk betrekken, zonder al te veel beloftes.
Communiceren, elkaar begrijpen, compromissen, geen politieke spelletjes
Haalbare koersen organiseren.
Samen over het wegdek fietsen, comfortabel voor de renners.
Meer doen met ideeën die vanuit het peloton worden aangereikt.

We mogen de pedalen niet verliezen… anders komen we geen meter vooruit.
Laat ons de juiste koers uitstippelen.

Wat vind je van deze tekst?
Share
Teksten

Waarom zou U het niet wagen zonder 2de wagen ?

Geplaatst op

Toen mijn vrouw en ik afgelopen jaar met het idee rondreden om 1 auto weg te doen, hadden we vooral schrik om de drempels en hedendaagse kruispunten verkeerd in te schatten.
We vroegen ons af wie of wat er voorrang heeft op een drukke baan ?

Het heeft ons niet veel moeite gekost om die veldweg in te slaan, komende van een autostrade waar 3 rijvakken voor snelheid, luxe en bereikbaarheid zorgden, maar we wisten niet hoe onze GPS op deze moeilijke opdracht zou reageren. Hij bracht ons bij het uitstippelen van de weg toch wel wat stress mee.
Zou ons westerse leven door deze beslissing niet nog zwaarder belast worden? Of gingen we onszelf niet kapot rijden op die ongekende hobbelige landweg.

Toen het groene licht aansprong, namen we meteen afscheid van de gekende luxe. De auto werd verkocht en opgehaald.
We kregen bijzonder veel in de plaats, achteraf gezien.
Sindsdien zijn we alle 4 meer gaan sporten. We rijden elektrisch naar elke vergadering die in een straal van 10 km rond het huis ligt. We genieten !

1 Jaar is voorbijgevlogen !
Deze stap zetten is een dikke aanrader voor iedereen die geeft om zichzelf en om een duurzamer bestaan.
Toegegeven, in het begin was het een beetje puzzelen en zoeken naar efficiëntie, maar al gauw beseften we dat we absoluut wilden meewerken aan de redding van onze planeet.
We voelen ons nu veel meer ontspannen, we zien opnieuw de kleine dingen rondom ons.
We zien beelden die we nooit hebben waargenomen vanuit onze metaalconstructie op 4 wielen.
Het zijn stuk voor stuk foto’s die achter het netvlies blijven plakken.
De wind die naast de kaken voorbij raast, bezorgt een bijzonder fijn gevoel.
En…We nemen ondertussen een pak minder giftige dampen op.

Toegegeven, voor het winterseizoen hadden we een beetje bang, maar het positieve aan die klimaatverstoring is dat het hier ook jaar na jaar warmer wordt. Binnen 10 jaar zitten we in een Middellands zeeklimaat. Sinds oktober heeft het hier misschien 4 keer gevroren, voor de rest was het aangenaam warm met af en toe een welgekomen regenbui.

We hebben ondertussen niet alleen een kleine 10000 km met uitstoot minder gereden, maar ook een 4000 km zonder uitstoot meer gereden én vermoedelijk 3000 euro gespaard op dat jaar tijd.
Als we even in de achterruit kijken, dan mogen we zeggen dat het parcours verbluffend goed en zonder al te veel hindernissen was uitgestippeld.
We spreken meer met elkaar, we plannen beter, we geven onze kinderen een voorbeeld voor de toekomst.

Welgeteld 1 keer hebben we gevloekt. Een paar keer hebben we gedacht “nu zou een wagen wel gemakkelijk zijn” maar uiteindelijk hebben we die tweede wagen nooit meer gemist.
Van bij het begin hadden we nochtans een alternatief voorzien en ons beiden ingeschreven bij Cambio maar de keren dat we deze formule wilden gebruiken was de wagen op wandelafstand niet beschikbaar of had hij een probleem en moesten we ergens naar toe fietsen om daar de wagen te nemen.
Ondertussen hebben we dat abonnement opgezegd.
Lente en zomer doe ik meermaals per maand woon-werkverkeer Antwerpen – Brussel (en terug). De rest ga ik met de trein. Mijn vrouw fietst zo goed als elke dag naar de dokterspraktijk, ook voor de meeste huisbezoeken laat ze haar wielen draaien. De kinderen nemen elke dag de fiets en ondertussen af en toe het skateboard

We zijn beiden blij dat we van transportmiddel wisselden. Eens draaien we rustig rond, dan weer trappen we flink door. Het hoort er bij.
We toeren ondertussen rond in een peloton met vele volgers. Elke dag worden we voorbijgefietst, allen op weg naar het zelfde doel.
1 ding moeten fietsers onder elkaar nog leren 🙂 Eens lief knikken op het moment dat we als tegenliggers kruisen.
Die glimlach zou de rit nog veel mooier maken

Wat vind je van deze tekst?
Share