Gedichten
Doorreis
Zomerse dag, veel blije gezichten op ’t straat
Etmaal goed gevuld, bruisend leven tot ’s avonds laat
Sprankelend fris, als ontelbare bubbels in een fles
Eindeloos ontkurken, weinig sporen van stress
Nergens een wolk aan de hemel, mensen voldaan
Tuin kleurt smaragdgroen in ’t licht van de maan
Welriekende bloemen verfraaien sierlijk het balkon
In ’t paarse ochtendgloren wacht iedereen op zon
Neergestreken mist, magische sluier over het veld
Toverdoos vol verrassingen, de dageraad vertelt
In het dauwwater dartelen lieve woorden in het rond
Glimlachende druppels vallen zachtjes op de grond
Zorgeloos krijgen fragiele putjes kans om vol te lopen
Einde van de afbraak, opnieuw beginnen hopen
Vrolijke gezichten, zonnestralen door het wolkendek
Een herbeleving, aan gezellige goodies geen gebrek
Natuur brengt z’n spektakel, wat een aangename plek !
Tweestrijd
Verschrikkelijke woorden, ruzie breekt uit
Irritante woedeaanval, onmenselijk geluid
Jagende wapens, een verborgen arsenaal
Fragiel kwetsbaar, onuitstaanbaar veel kabaal
Even geen compromissen, de tijdbom die tikt
Niemand geeft op, geen wonden gelikt
Trauma’s van gisteren zitten mee in de strijd
Waanzinnig veel geschreeuw, bakken vol verwijt
Immense gevolgen, de gewonden gekend
Nutteloze veldslag, niemand content
Tragedies voorkomen, hoogtijd om te praten
Innerlijke vrede, het leven is te kort om te haten
Geregelde gedachtewissel, een blij gezicht
Zachtjes communiceren, wonderen verricht
Eerlijk gesprek, het binnenste naar buiten
Veelbelovende toekomst door vrede te sluiten
Evenwichtig denken, op naar nieuwe plannen
Nooit meer wrijving , nooit meer gespannen
Vlaamse velden
Verlaten landschap, talloze doden blijven ongeteld
In de verte, achtergebleven klaprozen op het mijnenveld
Eenzaam starend naar akkers, wiegend in de gure wind
Roestende prikkeldraad, bebloed, angstaanjagend lint
Een doolhof vol zandzakjes, weinig invallend licht
Niemand die begrijpt wat hier ooit werd aangericht
Tranen opgedroogd, beelden op het netvlies gebrand
Weerloos gebombardeerde huizen, sterk vernietigd land
In de velden rust aangetaste munitie naast helden van toen
Nog dagelijks vermisten, herdacht door hoopgevend klaroen
Traditionele loopgraven, authentiek, de ratten verjaagd
Inmiddels bezocht door toeristen, het geweld weggevaagd
Geen modder op de grond, het gifgas vervlogen in de lucht
Zorgeloos wandelen in enge stilte, niemand op de vlucht
Eervol gesneuveld, eeuwig slapen onder die witte steen
Verdraagzaam naast elkaar gelegd, zovelen gingen heen
Ernstige trauma’s, laat de wapens nooit meer spreken
Nergens nog Groote Oorlog, geen herdenkingstekens!
Ondergedoken
Diep in de zee, in de verte geluid van woeste baren.
Raadselachtig, onvoorspelbaar, geen gevaren
Inwoners kijken met loodzware ogen in ’t rond
Eensgezindheid, een met lucht gevulde mond.
Elke bel bewaart gevoelens die snel open zullen breken
Nederig uiteengespat nog voor de ballon kan spreken
Tragedies zinken, daglicht bijna niet meer te zien
Weg naar de bodem, onbeweeglijk clandestien
In de stroming gezet, onvermoeibaar op en neer
Naadloos bewegen, elke dag in dezelfde sfeer
T’ blijft een eigen leefwereld, diep daar beneden
Iedere bewoner heeft voor zijn plekje gestreden
Gastvrije eilandjes, gekleurd volgens het seizoen
Zorgeloos wiegend op het golvend ritme van toen
Elegant en vinnig, geen bloeddorstige rovers te zien
Verschillende soorten leven hier in vrede bovendien
Een voorbeeld voor de mensheid, opmerkelijk zowaar.
Nergens ziet men ruzies, noch uitgesproken commentaar
Stamboom
Tientallen paden verdwijnen diep in het bos
Wegen vol bezaaide mogelijkheden, laat verleden los
Elke vierkante meter, dapper gevuld met boeiend leven
Eigenzinnige schaduwen, zonovergoten en aangedreven
Ervaring prikt z’n lichtinval dwars door het bladerdak
Nergens zo’n uitgeruste vlakte van ontspanning en gemak
Takjes kraken, stokoude veranderingen breken door
Wandelen in eigen wijsheid, zoeken naar ’t juiste spoor
Impulsief stappen zetten, genieten van het woud
Niemandsland verkennen, geur van levend hout
Torenhoog, onvervalste verse lucht voor de longen
Idealen van de toekomst, te weinig doorgedrongen
Groen is de ruggengraat van ons bestaan
Zuiver en ontastbaar, ver van de mensheid vandaan
Evenwicht te lang verstoord, laat ons het leven herpakken
Vele kleintjes maken groot, we moeten knopen doorhakken
Eenvoud, hét woord waarin we opnieuw moeten geloven
Natuur offert zich helemaal op, laat ons niet verder beroven