Vrolijk mens, de wereld redden met je goed humeur
In je ogen straalt zon, omgeving schenkt z’n zachte kleur
Juichen naar de schaduw waarin kilte verschuilt.
Fantastisch, de druppel verdampt voor het lichaam huilt 
Eenvoud, de ultieme redder van onze blauwe planeet
Natuur bewonderen, met aandacht voor lief en leed
Toveren met woorden, strooi alle verbeelding uit
Weiland met bloemen, geen oorverdovend geluid
In een beekje walsen afgeknapte bladeren in het rond
Niemandsland zo enig universeel, water in de mond
Tegen flanken stijgt een pad met niets dan groene hoop
In de grond verdiepen wortels zich naar hun levensloop
Geen stekelstruiken, die ernstige wonden graveren
Veel planten en vruchten klaar om zich te engageren
Ingeboezemd, kloppend hart tikkend in het woud
Jeugdig jonge teksten, kracht van erosie in ’t hout
Fijn geschreven, onbetaalbaar, het puurste goud