Gedichten
Maatje (+ 11/09/2023) Slaap zacht.
Het ging te snel, ineens werd je elders gedropt
En ik heb je zelfs geen knuffel meer kunnen geven
Toch ben ik blij dat de pijn en ‘t afzien is gestopt
Ook al zag ik je hier enorm graag verder leven
We schonken elkaar 20 jaar geleden
Een ongeziene vriendschap vol genieten
Wat we ook uitspookten of deden
We lieten ons met levenslust overgieten
Ik was toen bang om je te verlieze
Je glimlachte, dat zal er niet van komen
Elke herinnering brengt een surprise
We blijven gewoon verder dromen
We kleurden het leven voor elkaar
Jij gaf me een pak zelfvertrouwen mee
Onze wegen kruisten niet par hazard
We lachten, we filosofeerden graag alletwee
Blij dat we geheimen konden delen
Straffe stoten vertellen
We konden samen wonden helen
En moeilijke vragen stellen
Met een paar woorden
Konden we hemel en aarde verzetten
We leefden niet zoals het hoorde
Hadden niemand om op ons te letten
De wereld is mooi, … wij weten dat
We zeiden het vroeger vaker tegen mekaar.
Elke dag, elk seizoen, iets schoon op ons pad
Ook al leefde ik ondertussen hier en jij daar
We hebben blindelings ons hart
aan elkaar toevertrouwd
Grenzeloos en toch heel apart
Een mooi verhaal opgebouwd
Twee vrienden op weg naar de top
Een uitzicht, we wilden groeien
Soms eens bergaf, ma veel liever bergop
Waar mooie bloemen konden bloeien
Je hebt me energie gegeven
Toen ik jong was en het niet zag zitte
Lief tegen me gepraat, gebleven
Terwijl de buitenwereld verhitte
Ik probeerde ook voor jou
De stappen te zetten die je nodig had
Ik laat je nooit meer in de kou
En toon je later wel dat schoonste bospad
Beloof dat we elkaar nooit meer verlaten
Je mag m’n herinneringen blijven plagen
Lach maar eens hard, en blijf verder praten
Tot ik hier wandel in m’n laatste dagen.
Maatje, je bent een fantastisch mens
©StevenTerlaeken (ook maatje)
Diepgang
Donker, een lichtstraal die nooit de bodem bereikt
Eeltig ondoordringbaar terwijl de tijd verstrijkt
Ruig gesteente, opwelling van een immense krater
Toekomstwonden te week, de littekens van later
In het lichaam spuwt een vulkaan vernietigend vuur
Enkele oplaaiende vlammen, is dit het laatste uur?
Natuurlijk naakt, ondragelijk warm geworden
Niet meer bij machte, zover van alle aanwijsborden
Een rookgordijn dichtgetrokken, niets dat nog beweegt
Geheimzinnig mooi landschap van de kaart geveegd
Enge dagen, de laatste rookpluim blaast naar boven
Noodbrug afgebroken, enkel zon blijft hier in geloven
Breek
Toekijkende rust, terwijl wij hard lopen te zoeken
Weggestuurd, geen leidraad in de dikste boeken
Als we luisteren, horen we de stilte spreken
Aangenaam lief, met volle moed neergestreken
Licht in de duisternis, ver van ons hectisch bestaan
Fluweelzacht, geluidloos kunnen we de wereld aan
Nieuwe vriendschap, een nieuw leven schenken
Een uitgeruste geest, veel ruimte om na te denken
Geen verre vluchten met gesloten ogen dagdromen
Even zonder verlangen, niet mee blijven stromen.
Nooit meer naar die snelweg, rustig thuisgekomen.
Omgedraaid
Egocentrisch, iedereen draait voortdurend om zijn as
Liefdeloos, potdoof, vastgekoekt in zelfgeproduceerde was
Fluitende bommen ontploffen midden op de straat
Niemand die nog omkijkt, vastgebonden in een wereld vol haat.
Een beetje verdraagzaamheid, laat lachende gezichten ontwaken
Geen woorden maar daden, het landschap gelukkig maken
Een ding is zeker, begin bij jezelf en wordt lief voor elkaar
Naar mensen luisteren, geniet van een glimlach, een mooi gebaar.
Samenwerking
Tragisch nieuws, geen mens kan het geloven
Ineens afgezonderd, opgejaagd en weggevlogen
Een geweldige collega, in vriendelijkheid verweven
Niemand vergeet je glimlach die altijd hoop kon geven
Nooit een kwaad woord in gedachten, uitermate lief
Een mensenvoorbeeld, immer ontzettend positief
Geniet verder van het leven, zonder ergernissen
Eenvoudig, stralend warm, boordevol belevenissen
Nog dikke knuffels, we gaan je hier fameus missen