Gedichten
Naturel
Natuur verzamelt de strijd tussen leven en dood
Een kleurspel van licht en donker, van wit en rood
Groot, klein ze laten tanden zien, tot ’t bittere eind 
Elke dag kent zijn grenzen, iemand verdwijnt
Nacht gaat slapen, terwijl de dag zich vertoont
Til niet te zwaar aan eigen prestaties, dat loont
Ieder streepje zon brengt liefde naar binnen
Een lach doet vaak wonderen, leven kan beginnen
Nú moet je genieten, niet op langere termijn
Zovelen vergeten de schoonheid van al dat klein
Even stilstaan, laat de rest maar verder razen
Vergeet onbelangrijke zorgen, laat dromen verbazen
Een eigen leven leiden, af en toe het heelal bekijken
Naar boven staren en je persoonlijkheid verrijken
Dagdagelijks
Avond valt, zon knabbelt zachtjes aan het land
Charmant roodgloeiend, licht stilaan opgebrand
Honderdduizend sterren kleven op een zwart tapijt
Toekomstwensen als er eentje naar beneden glijdt
Tegen de ochtend trekt maan zijn pyjama aan
In de verte krijgt warmte tijd om op te staan
Enthousiaste deuntjes, eenheid wijdvertakt
Nieuwsgierige bloemen, een weinig ingepakt
Zelfverzekerd begint de dag z’n nieuwe avontuur
Elke keer weer anders, geen kopieën aan de muur
Vreugde en gezelligheid brengt mensen bij elkaar
Een paar lieve woorden, een vriendelijk gebaar
Nog even nagenieten en dan is nacht opnieuw daar
Vrienden
Zichtbaar in het donker, dat moeten vrienden zijn!
Ergens diep van binnen, verenigd met ons brein
Vaste waarden, dagelijks welkom in onze gedachten
Essentiële bouwstenen, gebundelde krachten
Nadrukkelijk aanwezig, overtuigde steun in de rug
Toegewijd, bijzonder, emotioneel en vliegensvlug
Instinctief ter plaatse, nog voor de eerstehulpdienst arriveert
Een vriend is iemand die van je houdt, je nooit bezeerd
Nagenieten, filosoferen over ’t moois dat nog moet komen
Zelfverzekerd, harmonieus, in ongecensureerde dromen
Een vriend is iemand die tegen je praat, je vergezelt
Verhalen opdist die iemand anders pas na je dood vertelt.
Enig in zijn soort, medelevend op elk tijdstip van de dag
Neergestreken bijstand, nog voor jij de vriendschap zag
Menskunde
Zachtjes teengetrippel, zoektocht naar menselijk vertrouwen
Eenzaam in het donker tasten, doodse schrik voor scherpe klauwen
Strijden in een bikkelharde wereld, weinig plaats voor fijn gevoel
Twijfelende tekstballonnen scheren rakelings naast hun doel
In het brein worden zinnen verzameld, die nooit daglicht zien
Enthousiast geboren, door wantrouwen vastgeketend nadien
Niemand bouwt met stenen, gevoed door losliggend zand
Zowaar niets dat blijft rechtstaan na wateroverlast of hevige brand
Enkel als mensen er vurig voor gaan is er uitzicht en hoop
Vergeet leugens, achterklap, die goed gespeelde soap
Eenvoud en liefde vergaren in kleine onzichtbare dingen
Nieuwe bronnen ontdekken, helder water om in te springen
Kopstuk
Verbeelding ontwaakt als regelmaat kan sluiten
In de wereld raken nog weinig hoofdfiguurtjes buiten
Jaloers kloppen op een deur die niet meer opengaat
Frustrerend in een hoekje, helse schrik voor verraad
Troosteloos kijken naar ’t leven dat z’n gang mag gaan
Inééngekrompen, moedeloze puberteit, in de kou gestaan
Ellendig, al die mooie kunstwerken die nergens geraken
Neergestort, nog voor ze het verschil kunnen maken
Zonder fantasie worden beelden gevoelloos achtergelaten
Eenzaam, weinig kans gekregen om deftig uit te praten
Verbaas, laat verbeelding gedijen in het heelal
Elke dag stilstaan en kijken naar de mooie lichtinval
Nieuwe gedachten laten rijpen want dromen kan je overal